[...] Το "Όνειρο" είναι το πιο ερωτικό απ\' όλα τα έργα του Σαίξπηρ, και αναμφίβολα, σε καμιά άλλη τραγωδία ή κωμωδία του, εκτός από τον "Τρωίλο και Χρυσηίδα", ο ερωτισμός δεν εκφράζεται τόσο ωμά. Η θεατρική παράδοση της διδασκαλίας του "Ονείρου" είναι ιδιαίτερα ανυπόφορη, τόσο στην κλασική γραμμή της, με τους εραστές που φοράνε ελληνικούς χιτώνες και με τις μαρμαρένιες σκάλες στο φόντο, όσο και στην εμπνευσμένη από την όπερα, με τα διάφανα τούλια που ανεμίζουν και με τα πλάσματα που πετάνε πάνω στη σκηνή. Από πολύ καιρό το θέατρο μας παρουσιάζει το "Όνειρο" σαν να ήταν παραμύθι των αδελφών Γκριμ, και αναμφίβολα, αυτός είναι ο λόγος που εξαφανίζονται στη σκηνή η βιαιότητα, η κτηνωδία των καταστάσεων και των διαλόγων.
[...]

Jan Kott